Op school leren we niet hoe we om moeten gaan met verlies en verdriet. Sterker nog je bent pas echt een grote meid als je niet zo flauw doet, of een grote jongen als je stopt met huilen.
Waarom leren we niet dat verdriet okay is? Dat verdriet een functie heeft en dat het simpelweg een heel natuurlijke reactie is op iets wat pijn doet. En dat het er daarom ook gewoon mag zijn. Sterker nog verdriet moet er op zijn tijd zijn. Het hoort gewoon bij het leven en het wil gevoeld worden. Het ontkennen of onderdrukken heeft geen zin. Denk maar aan een bal die je onder water wilt houden. Het kost je aardig wat moeite, want die bal zal er alles aan doen om naar boven te poppen. En hoe verder je de bal onder water naar beneden duwt, hoe groter de kracht zal zijn waarmee hij uiteindelijk omhoog spat.
Verdrietig zijn is geen fijn gevoel. Je voelt je kwetsbaar, somber of neerslachtig. Het kan letterlijk en figuurlijk op je drukken, je benauwen. Het kan allesomvattend zijn en je telkens weer opnieuw overvallen. Toch kan het toelaten en begrijpen van je verdriet helpend zijn. Het wil gehoord worden. En om te horen moeten we luisteren. Luisteren naar onszelf, naar een ander. En dan bedoel ik echt luisteren. Want al snel zeggen we tegen onszelf ‘Kom op zeg, zo is het wel genoeg geweest’. Of we krijgen of geven al snel goedbedoelde adviezen of die ander gaat vertellen wat hij of zij wel eens heeft gehoord of zelf heeft meegemaakt.
Maar echt luisteren betekent stil worden en jezelf of die ander uitnodigen ‘Vertel eens…’. En daarna, het verdriet zal niet zomaar weg zijn, maar denk nog maar eens aan die bal, de druk is eraf, het lucht een beetje op.
Lieve groet,
Olga
emoveere.nl
Rouwgroep Breda
